شاهنامه خوانی را می‌توان نوعی آیین خنیاگری دانست که از دیرباز به سه صورت در فرهنگ ایران رواج داشته است: شاهنامه خوانی زورخانه‌ای که مرشد زورخانه همراه با تمبک و زنگ زورخانه هنگام انجام ورزش باستانی در زورخانه ها آن را اجرا می‌کرد؛ نقّالی یا شاهنامه خوانی قهوه خانه‌ای که نقّالان و شاهنامه خوان ها در قهوه خانه‌ها و محل‌های اجتماع مردم به این شیوه شاهنامه را برای مردم می‌خواندند؛ و شاهنامه خوانی مجلسی که بیشتر در روستاها و ایلات و شهرهای کوچک رواج داشت و در شب نشینی‌ها و محافل اُنس اجرا می شد. شاهنامه خوانان مجلسی خواندن شاهنامه را شغل تلقّی نمی کنند، آنچه در شیوه های مختلف شاهنامه خوانی و فرهنگ ناقلان شاهنامه اهمیت دارد توجه زایدالوصف به آیین فتوّت و جوانمردی است. در این مجموعه، شاهنامه خوانی مجلسی اقوام قشقایی، لر، بختیاری، لَک، کُرد و شاهنامه خوانی مجلسی مردم بوشهر را می‌شنوید.
