جان‌محمد ملّازهی، دُرمحمد استادی، غلام قادر ملّازهی، محمد انگارو، لعل‌بخش پیک، غلام حیدر بلوچ، بهرام سورزهی و دیگران
درباره‌ی این اثر، به قلم فوزیه مجد می‌خوانیم:«شاعری بلوچی سبکی است که بسیار در خور توجه و ارزنده است و ویژگی‌های یک مکتب مشخصی را رائه می‌دهد و مجری شاعر نام دارد. شاعر مانند بخشی‌های شمال خراسان و عاشق‌های آذربايجان، موسيقيدان حرفه‌ای است و موسیقی اصيل يا کلاسيک آن مناطق را ارائه می‌دهد. در مکتب بخشی‌ها و عاشق‌ها، جنبه‌ی ادبی، آميخته با برخی از مسائل تاریخی و اجتماعی، بيشترين نقش را دارد، ولی، در مکتب شاعری، بيشتر رويکردی تاریخی و سلحشوری شکل گرفته و به قول شادروان لعل‌بخش پيک، شاعر چابهار، موسیقی سردارها است، نبرد ميان شخصيت‌هائي که ظاهرا واقعی‌اند و در تاریخی نه‌چندان دور، زيسته‌اند. شاعری سخنورانه و دراماتيک است. اجرای يک داستان به سبک شاعری، روايت گفتاری جداگانه ندارد و روايت با آواز است، که گاهی با استفاده از يک نت ويژه صورت میگيرد، يا بر محور نت‌های اِشِل مورد استفاده، در جريان دارد، و از اين بابت نيز با سبک بخشی‌های شمال خراسان تفاوت دارد. بخشی‌ها بطور متداول، داستان را با گفتار شرح می‌دهند، و بخش‌های منظوم آوازی‌اند و ملودی مشخص دارند. محتوای داستان‌های منظومه‌های شمال خراسان، بيشتر، با عشق و علاقه‌ی دو دلداده شکل میگيرد و ماجراهائی که پيش می‌آيد و آن دو را از هم جدا می‌کند يا پيوند می‌دهد، ولي، بيشتر داستان‌های شاعری، بطورکلی، حکايت نبرد و انتقام‌جوئی ميان دو شخص يا دو قبيله است. نکته‌ی درخور توجه، چگونگی اجرا است که هرچند حکايت، به قول شاعرها، جنگی است و سلحشورانه، ولی، موسیقی، در مواردی بسيار، با ظرافت ويژه‌ای بيان می‌شود.»
