درباره‌ی این اثر، به قلم سعید کردمافی می‌خوانیم:«سپردن سرنوشت بافت صوتی چندصدایی به دست بداهه آن هم با حداقل قراردادهای از پیش طراحی‌شده می‌تواند خطری جدی برای یک اجرا تلقی شود. خریدن چنین خطری به جان یک اجرای زنده یا یک ضبط آنسامبل احتمالا مبتنی بر میزان قابل توجهی اطمینان مبتنی بر یک ضرورت است. زیرا طراح ـ آهنگساز تحقق ذهنیت موسیقایی خود را تنها در قالب موقعیت صوتی منحصربه‌فرد چندصدایی بداهه ممکن می‌بیند. البته در اطمینان به قابلیت‌های موسیقایی اجراکنندگان و درک مشترک آنها از دنیای صوتی به‌خصوصی ریشه دارد که جرئت ورود به چنین چالشی را در هر دو کارزاز متریک و آزاد به وجود آورده است. در چارچوب این درک مشترک، خطوط ملُدیک اگر یکدیگر را تکرار و شبیه‌سازی و یا حتی رد می‌کنند، همگی درپی برآوردن اقتضائات صوتی یک ذهن واحدند. اجرای نوازندگان این اثر نمودی است از تلاش برای دست‌یابی به چنین وضعی.»
