درباره‌ی اين اثر، به قلم پژمان طاهری می‌خوانيم: «سال ۱۳۸۳ و به وقت ضبط تصنيف «ايران کهن»، هنرمند ارجمند، شهرام ناظری، منظومه‌ی آرش کمانگير سروده‌ی سياوش کسرايی را برای ساختن اثری پيشنهاد داد. در انتخاب اوليه‌ام، با توجه به حجم منظومه، چيزی درحدود يک‌سوم اين منظومه را با توجه به سليقه و حس و حالم انتخاب کردم و در تابستان همان سال با گروه «ايرانی» و سازبندی معمول آن ضبط کرديم و استاد هم آن را خواند. ماجرای ضبط آن سال و قطعاتی که ضبط کرديم به‌نوعی پيش رفت که هيچ‌گاه کامل نشد ولی از کارهای آن تابستان و آن ضبط خاطره‌انگيز بعدها دو اثر منتشر شد با شمايلی بهتر و کامل‌تر؛ يکی «اميرکبير» و ديگر همين «آرش کمانگير» که داستان آن البته مانند تمام همکاری‌های من با شهرام ناظری حکايتی‌ست...»
